Who the heck is Klaartje

Wie is toch die Klaartje? En waarom zou ik haar blogs lezen?

Tja, waarom? Geloof op voorhand geen woord van wat ik schrijf.
Begin gewoon een keer met je eerste klus en kijk daarna of ik gelijk heb.

Neem van mij aan: 80% van het klaren van een klus, is er aan beginnen.

Waarom kan ik met jou praten over klussen en hoe jij daar over denkt? Dat komt zo:

Eens, lang geleden leefde in Lalaland een schone fee die zorgde dat in alle huisjes alles altijd opgeknapt was en heel bleef. Ze zorgde dat er niet gewerkt hoefde te worden en dat alles geregeld werd en je zelf nergens over na hoefde te denken. Althans zo hoorde dat te zijn en zo was het ook. In Lalaland.

Naarmate je ouder wordt en steeds meer zelf in het leven wordt gestopt, kom je tot de ontdekking dat je in Lalaland geprogrammeerd bent om bepaalde dingen te doen: vrouwen spelen met poppen, krijgen keukentjes en mannen bouwen zandkastelen om ze later te laten ontploffen in de lucht.

Je bent dus zonder dat je het doorhad, opgevoed met de overtuiging:
– Klussen is voor mannen, de keuken voor vrouwen.

Mijn huwelijken waren geen succes, laten we het daar maar op houden. Dus ik was afhankelijk van een vriend, kennis of ….. de boel takelde langzaam af. Dat was natuurlijk ook al aan de gang tijdens m’n huwelijken, want manlief werkte en hij wilde z’n eten, z’n pantoffels, z’n krant en op zondag z’n voedbalwedstijd. En ik moest verder niet zeuren, zeg maar.

Uiteindelijk toen alle huwelijken achter de rug waren, de mannen de deur uit en de kinderen weer wat op de rit, vond ik het tijd om wat te gaan doen. Ik wilde m’n huis inrichten naar mijn eigen smaak en zorgen dat mijn kinderen een prettige leefsituatie kregen. Maar ja, hoe? Ik kon aardig sokken stoppen, maar dat was het wel, dacht ik.

Toevallig of niet, kom ik in contact met een klussenbedrijf, van een man natuurlijk, Niels heet hij. Ik vraag of hij me wil helpen met het opknappen van een aantal dingen in mijn huis.
“Nee”, zegt hij, “ik wil het voor je doen en dat moet je dan betalen, of je komt maandag naar mij en dan kun je het leren”.

Belachelijk natuurlijk, dacht ik eerst, ik kan toch wel iemand vinden die dat voor me kan doen? Maar later op de avond begon het langzaam tot me door te dringen dat als ik het nu zelf leer, ik het dan later niet meer hoef te vragen.

Dus maandag de stoute schoenen aangetrokken (met stalen neuzen) en ik naar Niels toe.

Ook hier om een lang verhaal kort te maken, we dronken thee, ik kreeg een rondleiding in het pand: ‘groot en chaos’. “Kijk”, zegt ie, toen hij klaar was met rondleiden, “daar liggen gipsplaten, die tegen die muur moeten en hier zijn de schroeven die je daarvoor gebruikt. Veel plezier, ik zit in het kantoor en zie om half elf voor de koffie.”

“Je zou me les geven! Had je beloofd!”, protesteerde ik. “Nee”, zegt ie, “ik heb gezegd dat je het bij mij kunt komen leren, tot straks.”
En weg was hij. Enfin, ik ben er eens even voor gaan zitten en ik denk dat ik in 3 minuten tijd wel 20 redenen heb bedacht waarom ik me niet zo wilde laten behandelen en net zoveel redenen waarom ik het niet ging doen!!!

Als je een lijstje met al die redenen wilt, stuur je me maar een mailtje dan krijg je het van me.

Net op het moment dat ik op wilde staan, komt Niels nog een keer langs en zegt: “Ik denk dat je nu tijd genoeg hebt gehad om alle smoezen en uitvluchten te verzinnen om het niet te gaan doen. Misschien kun je er net zoveel tijd tegen aan gooien om te kijken waarom je het wel zou kunnen gaan doen.” Zonder me aan te kijken, gewoon in z’n tocht naar de WC.
Ik ben zelden zo pissed geweest. Het had wel tot gevolg dat ik woest een paar platen tegen het frame geschroefd heb. Het zat scheef, het kierde en het was niet mooi, maar ze zaten er tegen aan! Ik heb de koffie niet afgewacht, heb de deur dicht gesmeten en ben naar huis gegaan. Het waren maar twee plaatjes die ik vastgeschroefd had. Om half 11 gaat mijn telefoon: “Er is koffie”, zegt ie. Ik snib door de telefoon dat ik geen koffie drink. “Dan maak ik thee”, zegt ie, “en als je dat op hebt, kun je je klus af maken. Er zitten veel te weinig schroeven in, dan gaat het scheuren als je het later gaat stuken.”

Eigenlijk had ik een bijzonder goed humeur, merkte ik en was trots op mezelf: ik had het toch maar even gedaan. Mijn eerste klus. Er volgden er meer en met vallen en opstaan heb ik mezelf omgetoverd in een klusdiva.

Inmiddels ben ik bedrijfsleidster in het bedrijf van Niels. Ik ben een klusdiva met een missie. Ik wil jou ook de kans geven om het heft in eigen hand te nemen en je eigen klussen te gaan doen. Als ik het kan, kan jij het ook.

Als je geïnteresseerd bent dan nodig ik je uit om samen met mij de vervolgstappen te nemen.

Vul hier naast je voornaam en je e-mailadres in. Dan stuur ik je de volgende vier stappen die ik heb ontwikkeld om ook jou om te toveren in een klus DIVA.